21-03-2019
KLaar.
Dit was het dan. Na veel mooie jaren is het tijd om afscheid te nemen van het schaatsen. Ik heb er alles aan gedaan, maar uiteindelijk dwingt een blessure me tot stoppen.
Ik wilde de laatste maanden nog één keer alles uit mezelf halen, nog één keer laten zien wat ik kan. Dat is gelukt. Een kleine twee weken nadat ik de harde woorden van de arts te horen had gekregen, lukte het. Het gene waarvan ik wist dat ik het kon, maar er elke keer net niet uit kwam: een 36'er rijden op de 500m. Maar die wedstrijd in Thialf lukte het wel. Na een snelle opening, en een extreem goede ronde stond er 36.81 op het bord. Wat een ontlading!
In de weken hierna had ik nog drie wedstrijden om mooi af te sluiten. Het NK Kortebaan, NK Pure Sprint en het NK Neosenioren.
Het NK Kortebaan liep ondanks een veel belovende start uit op een deceptie. In deze afvalrace zette ik de eerste ronde de snelste tijd neer. Ook de tweede ronde overleefde ik, en in de halve finale zag ik mogelijkheden voor een finale plaats. Helaas wist ik in de halve finale niet heelhuids de finish te halen. Uiteindelijk was een 7e plaats nog geen slecht resultaat, maar er had meer in gezeten.
Na een week herstellen van de val, leek ik net op tijd klaar te zijn voor het NK Pure Sprint. Maar de val van een week eerder speelde me parten. Al in de voorbereiding ging verrekte ik weer dezelfde spier. Na tegen beter weten in de 100m nog gereden te hebben, zat dit toernooi er na één afstand weer op. Tot mijn, en ieders verbazing volbracht ik die 100m, waar ik door die verrekte spier misstap na misstap maakte, nog in een persoonlijk record ook.
Het werd spannend, ik moest en zou op het NK Neosenioren staan, en daar mijn laatste wedstrijd hebben. Die ene verprutste 100m mocht niet mijn laatste wedstrijd zijn geweest.
Na een week bijna bij de fysiotherapeut gewoond te hebben, stond ik met pijnstillers dan toch aan de start.
Met vrienden en familie langs de kant reed ik een prima rit, en wist ik in mijn allerlaatste wedstrijd, toch nog mooi 7e van Nederland te worden.
Hierna was het dan echt klaar. Het doet pijn en het voelt oneerlijk, maar ik kijk vol trots terug.
Ik heb met volle teugen genoten van de afgelopen jaren. Nu is het tijd voor andere uitdagingen.
Iedereen die mij gesteund heeft, ontzettend bedankt!
Ik wilde de laatste maanden nog één keer alles uit mezelf halen, nog één keer laten zien wat ik kan. Dat is gelukt. Een kleine twee weken nadat ik de harde woorden van de arts te horen had gekregen, lukte het. Het gene waarvan ik wist dat ik het kon, maar er elke keer net niet uit kwam: een 36'er rijden op de 500m. Maar die wedstrijd in Thialf lukte het wel. Na een snelle opening, en een extreem goede ronde stond er 36.81 op het bord. Wat een ontlading!
In de weken hierna had ik nog drie wedstrijden om mooi af te sluiten. Het NK Kortebaan, NK Pure Sprint en het NK Neosenioren.
Het NK Kortebaan liep ondanks een veel belovende start uit op een deceptie. In deze afvalrace zette ik de eerste ronde de snelste tijd neer. Ook de tweede ronde overleefde ik, en in de halve finale zag ik mogelijkheden voor een finale plaats. Helaas wist ik in de halve finale niet heelhuids de finish te halen. Uiteindelijk was een 7e plaats nog geen slecht resultaat, maar er had meer in gezeten.
Na een week herstellen van de val, leek ik net op tijd klaar te zijn voor het NK Pure Sprint. Maar de val van een week eerder speelde me parten. Al in de voorbereiding ging verrekte ik weer dezelfde spier. Na tegen beter weten in de 100m nog gereden te hebben, zat dit toernooi er na één afstand weer op. Tot mijn, en ieders verbazing volbracht ik die 100m, waar ik door die verrekte spier misstap na misstap maakte, nog in een persoonlijk record ook.
Het werd spannend, ik moest en zou op het NK Neosenioren staan, en daar mijn laatste wedstrijd hebben. Die ene verprutste 100m mocht niet mijn laatste wedstrijd zijn geweest.
Na een week bijna bij de fysiotherapeut gewoond te hebben, stond ik met pijnstillers dan toch aan de start.
Met vrienden en familie langs de kant reed ik een prima rit, en wist ik in mijn allerlaatste wedstrijd, toch nog mooi 7e van Nederland te worden.
Hierna was het dan echt klaar. Het doet pijn en het voelt oneerlijk, maar ik kijk vol trots terug.
Ik heb met volle teugen genoten van de afgelopen jaren. Nu is het tijd voor andere uitdagingen.
Iedereen die mij gesteund heeft, ontzettend bedankt!
31-01-2019
een pijnlijke conclusie
Begin vorig seizoen kreeg ik een blessure die het voor mij onmogelijk maakte te presteren op het niveau dat ik zou willen. Na een lange zoektocht kwamen we er achter dat er er een knik in de slagader naar mijn linkerbeen kwam, zodra ik de schaatshouding innam. Begin dit seizoen stond ik na een operatie voor deze blessure en in een nieuw team weer vol vertrouwen op het ijs. Klaar om weer op te bouwen en door te bouwen. Ik begon laat aan het seizoen om goed te kunnen revalideren en met een goede basisconditie te starten met het schaatsseizoen. Vanaf dat ik op het ijs stond, ging het schaatsen eigenlijk meteen verassend goed. Ik was al fitter en beter dan ik me op dat moment in het seizoen had voorgesteld. Technisch maakte ik reuzensprongen en ik werd steeds sterker. Eén ding merkte ik echter ook: mijn linkerbeen werkte nog niet optimaal. Met de gedachte dat dit nog de nasleep van de operatie was, trainde ik met vertrouwen door. Echter leek het de periode daarna niet minder te worden, maar juist weer toe te nemen. Met in mijn achterhoofd een combinatie van angst en hoop, schaatste ik de periode daarna mijn beste wedstrijden.
Twee weken geleden had ik een afspraak bij de arts voor alle testen, om te zien hoe het er voor stond. Ik wist eigenlijk wel hoe laat het was de weken voor deze afspraak, maar had nog hoop op goed nieuws. Het goede nieuws kwam niet. Al bij de eerste testen was het duidelijk: er ontstond weer een knik in de ader. Ook al wist ik eigenlijk wel wat dit betekende, kwam de conclusie van de arts toch als een bom binnen: “Je moet stoppen”.
Dit seizoen mag ik nog afmaken, daarna is mijn schaatsavontuur opeens voorbij. Dat ik het schaatsen op moet geven doet pijn, veel pijn. De afgelopen jaren draaide alles om het schaatsen, was ik er elke dag mee bezig, en genoot ik er van alles te geven voor dat ene doel. Het was een uitlaatklep, iets waar ik goed in was, en iets waarin ik een toekomst zag. Helaas is er geen andere optie, een nieuwe ingreep is niet mogelijk, en de blessure zal alleen maar verergeren. Ook kan ik op de lange termijn mijn gezondheid in gevaar gaan brengen. Daarom is stoppen de enige optie.
Op dit moment voelt het erg onwerkelijk, dat ik zo opeens mijn allerlaatste wedstrijd zal rijden. Maar voor nu gaat de knop om. Ik ben gemotiveerder dan ooit om de komende anderhalve maand alles te geven om eruit te halen wat er in zit. En ik voel dat er nog genoeg in zit, ook nu, ook binnen deze korte tijd. Want op een moment dat heel veel stukjes uit elkaar lijken te vallen, vallen de technische stukjes juist perfect op hun plaats. Bijna elke wedstrijd die ik rijd, rijd ik een PR, en verbaas ik mezelf en anderen met wat een extreem goede rit ik neer weet te zetten. Dit geeft vertrouwen voor de laatste periode, maar maakt het hele gebeuren ook nog pijnlijker. Ik weet dat ik goed ben, ik weet dat ik nog enorme stappen kan maken, en ik voel dat ik tot grootse dingen in staat zou zijn op het ijs, zonder deze blessure. De woorden “wat als?” blijven dan ook door mijn hoofd spoken. Wat had ik gekund als? Waar had dit avontuur me gebracht als?
Dat zal ik nooit weten, wat ik wel weet is dat ik nog anderhalve maand de tijd heb om nog één keer alles te geven, nog anderhalve maand de tijd heb om mezelf en iedereen te laten zien wat ik kan, maar vooral, nog anderhalve maand de tijd heb, om te genieten van het gene waar ik al die jaren zoveel van heb kunnen en mogen genieten: Met hoge snelheden door de bocht racen, vol adrenaline weg schieten als het startschot gaat, kleine overwinninkjes boeken, en onder de gezelligheid van teamgenoten een training afwerken, schaatsen.
Ik ga er van genieten.
Twee weken geleden had ik een afspraak bij de arts voor alle testen, om te zien hoe het er voor stond. Ik wist eigenlijk wel hoe laat het was de weken voor deze afspraak, maar had nog hoop op goed nieuws. Het goede nieuws kwam niet. Al bij de eerste testen was het duidelijk: er ontstond weer een knik in de ader. Ook al wist ik eigenlijk wel wat dit betekende, kwam de conclusie van de arts toch als een bom binnen: “Je moet stoppen”.
Dit seizoen mag ik nog afmaken, daarna is mijn schaatsavontuur opeens voorbij. Dat ik het schaatsen op moet geven doet pijn, veel pijn. De afgelopen jaren draaide alles om het schaatsen, was ik er elke dag mee bezig, en genoot ik er van alles te geven voor dat ene doel. Het was een uitlaatklep, iets waar ik goed in was, en iets waarin ik een toekomst zag. Helaas is er geen andere optie, een nieuwe ingreep is niet mogelijk, en de blessure zal alleen maar verergeren. Ook kan ik op de lange termijn mijn gezondheid in gevaar gaan brengen. Daarom is stoppen de enige optie.
Op dit moment voelt het erg onwerkelijk, dat ik zo opeens mijn allerlaatste wedstrijd zal rijden. Maar voor nu gaat de knop om. Ik ben gemotiveerder dan ooit om de komende anderhalve maand alles te geven om eruit te halen wat er in zit. En ik voel dat er nog genoeg in zit, ook nu, ook binnen deze korte tijd. Want op een moment dat heel veel stukjes uit elkaar lijken te vallen, vallen de technische stukjes juist perfect op hun plaats. Bijna elke wedstrijd die ik rijd, rijd ik een PR, en verbaas ik mezelf en anderen met wat een extreem goede rit ik neer weet te zetten. Dit geeft vertrouwen voor de laatste periode, maar maakt het hele gebeuren ook nog pijnlijker. Ik weet dat ik goed ben, ik weet dat ik nog enorme stappen kan maken, en ik voel dat ik tot grootse dingen in staat zou zijn op het ijs, zonder deze blessure. De woorden “wat als?” blijven dan ook door mijn hoofd spoken. Wat had ik gekund als? Waar had dit avontuur me gebracht als?
Dat zal ik nooit weten, wat ik wel weet is dat ik nog anderhalve maand de tijd heb om nog één keer alles te geven, nog anderhalve maand de tijd heb om mezelf en iedereen te laten zien wat ik kan, maar vooral, nog anderhalve maand de tijd heb, om te genieten van het gene waar ik al die jaren zoveel van heb kunnen en mogen genieten: Met hoge snelheden door de bocht racen, vol adrenaline weg schieten als het startschot gaat, kleine overwinninkjes boeken, en onder de gezelligheid van teamgenoten een training afwerken, schaatsen.
Ik ga er van genieten.
03-04-2018
Teleurstelling, onduidelijkheid en goede hoop
Ik probeer altijd heel positief naar dingen te kijken. Ik haal de kleine mooie dingetjes uit teleurstellingen en ben altijd blij als ik iedereen kan zeggen dat ik weer stappen heb gemaakt. Ook nu doe ik dat zeker, ik sta nog altijd positief in mijn schoenen, maar soms zit het gewoon even niet mee.
De eerste week van 2018 gingen we met het team op trainingskamp naar Enschede. Voor mij was het doel deze week om het vertrouwen van de laatste wedstrijd uit 2017 door te zetten, en het goede gevoel in het schaatsen terug te vinden. Het pakte totaal anders uit. Bij de eerste training voelde ik opeens dat mijn linkerbeen verlamde en dat er weinig kracht in zat, ook de controle verloor ik. Toen dit de volgende trainingen elke keer terugkeerde en het gepaard ging met erg heftige rugpijn begon ik me zorgen te maken.
Na een zoektocht van een kleine twee maanden, en veel bezoeken aan specialisten kwam er eindelijk een uitslag. Hoe blij ik ook was dat ik wist wat er aan de hand was, fijn was de uitslag niet. Bij verschillende testen kwam naar boven dat, zodra ik in schaats/fietshouding kom, er een knik in mijn beenslagader ontstaat. Die knik zorgt ervoor dat er tijdens het sporten niet genoeg zuurstof naar mijn linkerbeen komt, die daardoor snel verzuurt en kracht verliest. Dit is niet iets wat er in dat kamp opeens in geschoten is, maar iets wat er al langer zit en steeds erger werd. En als ik terug kijk naar eerder dit seizoen, dan vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats.
Al het hele seizoen heb ik het gevoel dat er niet uitkomt wat er in zit. Waar ik technisch enorme stappen heb gemaakt, en ook sterker ben geworden dit seizoen, komt het er op het ijs niet uit.
Voor mij, als sprinter, is snelheid het mooiste wat er is. En waar ik bij de eerste trainingen in Inzell begin dit seizoen nog zo kon genieten van dat gevoel in de bocht, het met hoge snelheid en enorme druk door een bocht racen, heb ik dat daarna niet meer gevoeld.
Na een NK 500m waar het er weer niet uit kwam besloot ik me helemaal te richten op het korte werk.
.Er kwam nog een NK Pure Sprint aan. Na twee weken snelle en felle 100 en 200m’s rijden, reed ik een erg goed NK. Na twee afstanden stond ik nog 5e, en hoewel ik na de 500m naar de 7e plaats zakte was ik heel erg tevreden. Het waren drie goede ritten, en ik heb er uitgehaald wat er in zat.
Komende zomer zal ik geopereerd worden in de hoop deze klacht voor goed achter me te laten.
Als ik dan kijk naar volgend seizoen ben ik boordevol van vertrouwen. Ik heb het afgelopen jaar technisch weer stappen gemaakt en dat neem ik mee. Dit seizoen is op geen manier een verloren seizoen geweest. Daarbij komt dat ik dit seizoen met deze blessure toch nog een aantal keren dicht op, of zelfs onder mijn persoonlijke records gereden heb. Dat ik deze tijden dit jaar nog reed, geeft me een enorme boost naar volgend jaar. Als deze blessure weg is weet ik zeker dat er nog heel veel in zit. En ik heb super veel zin om dat eruit te halen.
Voor nu laat ik het allemaal even los en ga ik een maandje op reis. Ik ga naar Frankrijk om vrienden en familie op te zoeken, en ook even heerlijk alleen op pad te zijn. Ik heb heel veel zin om een tijdje weg te zijn en alle vrijheid te hebben om te doen wat ik wil.
Daarna begin ik weer met trainen, en zal ik na de operatie me richten op herstel en hopelijk sterker terug komen. Daar heb het volle vertrouwen in!
De eerste week van 2018 gingen we met het team op trainingskamp naar Enschede. Voor mij was het doel deze week om het vertrouwen van de laatste wedstrijd uit 2017 door te zetten, en het goede gevoel in het schaatsen terug te vinden. Het pakte totaal anders uit. Bij de eerste training voelde ik opeens dat mijn linkerbeen verlamde en dat er weinig kracht in zat, ook de controle verloor ik. Toen dit de volgende trainingen elke keer terugkeerde en het gepaard ging met erg heftige rugpijn begon ik me zorgen te maken.
Na een zoektocht van een kleine twee maanden, en veel bezoeken aan specialisten kwam er eindelijk een uitslag. Hoe blij ik ook was dat ik wist wat er aan de hand was, fijn was de uitslag niet. Bij verschillende testen kwam naar boven dat, zodra ik in schaats/fietshouding kom, er een knik in mijn beenslagader ontstaat. Die knik zorgt ervoor dat er tijdens het sporten niet genoeg zuurstof naar mijn linkerbeen komt, die daardoor snel verzuurt en kracht verliest. Dit is niet iets wat er in dat kamp opeens in geschoten is, maar iets wat er al langer zit en steeds erger werd. En als ik terug kijk naar eerder dit seizoen, dan vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats.
Al het hele seizoen heb ik het gevoel dat er niet uitkomt wat er in zit. Waar ik technisch enorme stappen heb gemaakt, en ook sterker ben geworden dit seizoen, komt het er op het ijs niet uit.
Voor mij, als sprinter, is snelheid het mooiste wat er is. En waar ik bij de eerste trainingen in Inzell begin dit seizoen nog zo kon genieten van dat gevoel in de bocht, het met hoge snelheid en enorme druk door een bocht racen, heb ik dat daarna niet meer gevoeld.
Na een NK 500m waar het er weer niet uit kwam besloot ik me helemaal te richten op het korte werk.
.Er kwam nog een NK Pure Sprint aan. Na twee weken snelle en felle 100 en 200m’s rijden, reed ik een erg goed NK. Na twee afstanden stond ik nog 5e, en hoewel ik na de 500m naar de 7e plaats zakte was ik heel erg tevreden. Het waren drie goede ritten, en ik heb er uitgehaald wat er in zat.
Komende zomer zal ik geopereerd worden in de hoop deze klacht voor goed achter me te laten.
Als ik dan kijk naar volgend seizoen ben ik boordevol van vertrouwen. Ik heb het afgelopen jaar technisch weer stappen gemaakt en dat neem ik mee. Dit seizoen is op geen manier een verloren seizoen geweest. Daarbij komt dat ik dit seizoen met deze blessure toch nog een aantal keren dicht op, of zelfs onder mijn persoonlijke records gereden heb. Dat ik deze tijden dit jaar nog reed, geeft me een enorme boost naar volgend jaar. Als deze blessure weg is weet ik zeker dat er nog heel veel in zit. En ik heb super veel zin om dat eruit te halen.
Voor nu laat ik het allemaal even los en ga ik een maandje op reis. Ik ga naar Frankrijk om vrienden en familie op te zoeken, en ook even heerlijk alleen op pad te zijn. Ik heb heel veel zin om een tijdje weg te zijn en alle vrijheid te hebben om te doen wat ik wil.
Daarna begin ik weer met trainen, en zal ik na de operatie me richten op herstel en hopelijk sterker terug komen. Daar heb het volle vertrouwen in!
05-10-2017
Ready, set.... GO!!
Jahoor het seizoen is van start! Na een mooie zomer achter de rug te hebben, zijn we begonnen. In de zomer heb ik hard gewerkt om zowel technisch als fysiek sterker te worden. Op het zomerijs in augustus probeerde ik die technische punten uit de zomer op het ijs over te brengen en dat ging al meteen erg goed. Nu ben ik net terug van een trainingskamp in Inzell. Ook daar hebben we hard aan de techniek gewerkt en met succes! In Inzell kwam alles bij elkaar, ik was sterker en technisch heel veel beter dan afgelopen seizoen. Bijna elke training kwam ik met een grote lach van het ijs, omdat ik weer zo'n fijne bocht had gelopen of een heerlijk snel rondje had gereden. En wat een lekker gevoel geeft dat: dat elke slag het ijs in gaat, dat je elke slag zoveel sneller gaat, en dat je met een enorme snelheid door de bocht kan racen, genieten!
In Inzell stonden ook de eerste wedstrijden op het programma. Het eerste weekend reed ik meteen drie goede ritten met twee keer dicht op mijn PR op de 500m in 37.80 en 37.84. Op de 1000 was het echt raak! Na een goede rit stond er 1.14.83 op het bord, meer dan 1,5 seconde onder mijn oude PR. Het seizoen is echt begonnen!
In Inzell stonden ook de eerste wedstrijden op het programma. Het eerste weekend reed ik meteen drie goede ritten met twee keer dicht op mijn PR op de 500m in 37.80 en 37.84. Op de 1000 was het echt raak! Na een goede rit stond er 1.14.83 op het bord, meer dan 1,5 seconde onder mijn oude PR. Het seizoen is echt begonnen!
20-06-2017
Nieuwe route
Na twee jaar baanselectie was het tijd voor iets nieuws. Een nieuwe uitdaging en een nieuwe prikkel. Ik heb besloten de overstap te maken naar Schaatsteam Beyond. Dit is een team in Haarlem met als hoofdtrainer Peter van der Rol Brouwer. Het is een team met wat oudere rijders waar ik denk veel aan te hebben. Ik hoop in dit team de volgende stap te maken en in mijn laatste jaar als junior mee te doen in de juniorentop.
Maar niet alleen dat is nieuw. Met mijn examen achter de rug heb ik nu een tussenjaar. Dit zal een jaar worden waarin ik me volledig op het schaatsen zal focussen. De afgelopen jaren heb ik school met schaatsen gecombineerd, en ondanks dat best goed ging kostte het me veel energie. Ik ben ervan overtuigd dat een jaar de volledige focus op het schaatsen me goed zal doen.
Ik kijk uit naar een mooi seizoen in een nieuw pak!
Maar niet alleen dat is nieuw. Met mijn examen achter de rug heb ik nu een tussenjaar. Dit zal een jaar worden waarin ik me volledig op het schaatsen zal focussen. De afgelopen jaren heb ik school met schaatsen gecombineerd, en ondanks dat best goed ging kostte het me veel energie. Ik ben ervan overtuigd dat een jaar de volledige focus op het schaatsen me goed zal doen.
Ik kijk uit naar een mooi seizoen in een nieuw pak!
02-12-2016
Mooie seizoenstart met een donker randje
Het seizoen is alweer een tijdje bezig en het leek me een mooi moment om een update te geven.
Het begin van het seizoen was voor mij een experimentele fase. Veel testen met nieuw materiaal en keer op keer kleine veranderingetjes aanbrengen in het materiaal. Maar na een tijdje had ik het goede materiaal gevonden en kon ik me weer volledig focussen op mijzelf.
En eigenlijk ging het vanaf het begin goed. Ik merkte dat ik beter was dan ooit. Technisch had ik sprongen gemaakt sinds het afgelopen seizoen en lichamelijk was ik veel sterker geworden. Dat geeft vertrouwen!
En ook de eerste wedstrijden bevestigden mijn gevoel. De eerste wedstrijd in Heerenveen leverde meteen twee persoonlijke records op.
Helaas niet alleen maar goed nieuws; al redelijk snel in het seizoen speelde een oude blessure weer op. Door overbelaste liezen en heffers mocht ik voor onbepaalde tijd niet meer starten. Dat komt hard aan! Zeker als je in zo’n vertouwensboost zit, dan komt dit binnen als een mokerslag. Op zo’n moment merk je ook opeens hoeveel topsport met je doet. Wat voor effect die paar nare woorden van de fysio op je kunnen hebben. Geëmotioneerd en met tranen in mijn ogen fietste ik weg van de fysio. Die week merkte ik dat mijn vertrouwen even helemaal weg was en meerdere malen barstte ik in tranen uit.
Maar dan moet de knop om. Focussen op andere punten en zorgen dat je daar je winst pakt. Ik kon mijn vertrouwen en optimisme ook snel weer herpakken toen ik merkte dat op het ijs nog steeds alles klopte. Gelukkig herstelden de liezen snel en was ik weer op tijd fit voor de eerste belangrijke wedstrijd van het seizoen: de plaatsingswedstrijd voor het Nederlands Kampioenschap Sprint. (wedstrijd over 500m en 1000m)
Vol vertrouwen ging ik de wedstrijd in. De weken voor de wedstrijd merkte ik dat ik in topvorm was. Op de eerste afstand liet ik dat ook zien. Met een mooie tijd van 38.91 op de 500m en een 9e plaats zat plaatsing voor het NK er dik in. Maar er moest nog een afstand: de 1000m. Na die goede 500m had ik zin in de 1000m. Helaas liep de 1000m ver van goed. Ik reed één van mijn slechtste 1000 meters ooit, en dat op zo’n wedstrijd… Ik duikelde in het klassement naar een 18e plaats en kon daarmee plaatsing vergeten. Teleurgesteld, boos en verdrietig stap ik het ijs af. Wat een klap…
Het duurde wel even voor dat ik deze tegenslag kon verwerken. Geen NK sprint in een jaar dat ik zo goed ben, zo veel beter dan de afgelopen jaren, dat is enorm balen.
Maar het feit blijft dat ik gegroeid ben en dat ik in vorm ben. En met dat gevoel ga ik weer vol doortrainen voor het NK afstanden in februari, om daar te laten zien wat ik waard ben.
Terug kijkend op het begin van dit seizoen ben ik toch tevreden. En als eerste jaar A junior en dus de jongste van het veld is het niet gek om je niet te plaatsen. Zeker aangezien het niveau ontzettend hoog ligt. Al met al is het dus een mooie seizoenstart geweest, helaas met een donker randje.
Het begin van het seizoen was voor mij een experimentele fase. Veel testen met nieuw materiaal en keer op keer kleine veranderingetjes aanbrengen in het materiaal. Maar na een tijdje had ik het goede materiaal gevonden en kon ik me weer volledig focussen op mijzelf.
En eigenlijk ging het vanaf het begin goed. Ik merkte dat ik beter was dan ooit. Technisch had ik sprongen gemaakt sinds het afgelopen seizoen en lichamelijk was ik veel sterker geworden. Dat geeft vertrouwen!
En ook de eerste wedstrijden bevestigden mijn gevoel. De eerste wedstrijd in Heerenveen leverde meteen twee persoonlijke records op.
Helaas niet alleen maar goed nieuws; al redelijk snel in het seizoen speelde een oude blessure weer op. Door overbelaste liezen en heffers mocht ik voor onbepaalde tijd niet meer starten. Dat komt hard aan! Zeker als je in zo’n vertouwensboost zit, dan komt dit binnen als een mokerslag. Op zo’n moment merk je ook opeens hoeveel topsport met je doet. Wat voor effect die paar nare woorden van de fysio op je kunnen hebben. Geëmotioneerd en met tranen in mijn ogen fietste ik weg van de fysio. Die week merkte ik dat mijn vertrouwen even helemaal weg was en meerdere malen barstte ik in tranen uit.
Maar dan moet de knop om. Focussen op andere punten en zorgen dat je daar je winst pakt. Ik kon mijn vertrouwen en optimisme ook snel weer herpakken toen ik merkte dat op het ijs nog steeds alles klopte. Gelukkig herstelden de liezen snel en was ik weer op tijd fit voor de eerste belangrijke wedstrijd van het seizoen: de plaatsingswedstrijd voor het Nederlands Kampioenschap Sprint. (wedstrijd over 500m en 1000m)
Vol vertrouwen ging ik de wedstrijd in. De weken voor de wedstrijd merkte ik dat ik in topvorm was. Op de eerste afstand liet ik dat ook zien. Met een mooie tijd van 38.91 op de 500m en een 9e plaats zat plaatsing voor het NK er dik in. Maar er moest nog een afstand: de 1000m. Na die goede 500m had ik zin in de 1000m. Helaas liep de 1000m ver van goed. Ik reed één van mijn slechtste 1000 meters ooit, en dat op zo’n wedstrijd… Ik duikelde in het klassement naar een 18e plaats en kon daarmee plaatsing vergeten. Teleurgesteld, boos en verdrietig stap ik het ijs af. Wat een klap…
Het duurde wel even voor dat ik deze tegenslag kon verwerken. Geen NK sprint in een jaar dat ik zo goed ben, zo veel beter dan de afgelopen jaren, dat is enorm balen.
Maar het feit blijft dat ik gegroeid ben en dat ik in vorm ben. En met dat gevoel ga ik weer vol doortrainen voor het NK afstanden in februari, om daar te laten zien wat ik waard ben.
Terug kijkend op het begin van dit seizoen ben ik toch tevreden. En als eerste jaar A junior en dus de jongste van het veld is het niet gek om je niet te plaatsen. Zeker aangezien het niveau ontzettend hoog ligt. Al met al is het dus een mooie seizoenstart geweest, helaas met een donker randje.
28-08-2016
het zomerseizoen
Ook dit jaar maak ik weer deel uit van de baanselectie van schaatsacademie Haarlem. Met dezelfde trainer zetten we het traject van afgelopen jaar door en hoop ik mezelf weer veel te verbeteren aankomend seizoen.
Momenteel zijn we hard aan het trainen om ons optimaal voor te bereiden op het winterseizoen. In de zomer doen we veel verschillende soorten trainingen zoals: fietsen, skeeleren, krachttraining en hardloop- en sprongtraining. Op deze manier werken we zowel aan uithoudingsvermogen, techniek en kracht. Vooral Uithoudingsvermogen en kracht zijn belangrijke waarden in het zomerseizoen. Omdat dat punten zijn die niet verbeteren in het winter seizoen. In het winterseizoen ligt de focus meer op techniek en snelheid.
Ook zijn we in juli nog een weekend naar het zomerijs in Leeuwarden geweest, om weer even op het vertrouwde ijs te staan.
Afgelopen week zijn we op trainingskamp naar Doorn geweest. Een kamp waarin veel geskeelerd en gefietst wordt. Het was een erg zware week waarin we 16x trainden. Het is altijd fijn om een week met de ploeg weg te zijn, omdat je een week volledig focust op trainen en je met mensen bent die allemaal even gemotiveerd zijn. Ook was het een gezellige week, waar tussen de trainingen door nog tijd was om van het zonnetje te genieten.
Momenteel zijn we hard aan het trainen om ons optimaal voor te bereiden op het winterseizoen. In de zomer doen we veel verschillende soorten trainingen zoals: fietsen, skeeleren, krachttraining en hardloop- en sprongtraining. Op deze manier werken we zowel aan uithoudingsvermogen, techniek en kracht. Vooral Uithoudingsvermogen en kracht zijn belangrijke waarden in het zomerseizoen. Omdat dat punten zijn die niet verbeteren in het winter seizoen. In het winterseizoen ligt de focus meer op techniek en snelheid.
Ook zijn we in juli nog een weekend naar het zomerijs in Leeuwarden geweest, om weer even op het vertrouwde ijs te staan.
Afgelopen week zijn we op trainingskamp naar Doorn geweest. Een kamp waarin veel geskeelerd en gefietst wordt. Het was een erg zware week waarin we 16x trainden. Het is altijd fijn om een week met de ploeg weg te zijn, omdat je een week volledig focust op trainen en je met mensen bent die allemaal even gemotiveerd zijn. Ook was het een gezellige week, waar tussen de trainingen door nog tijd was om van het zonnetje te genieten.
07-02-2016:
NK AFSTANDEN 500M & 1000M 13-14 FEBRUARI IN ALKMAAR
YESS! Geplaatst!
Na een spannende periode, waarin ik me moest plaatsen voor het NK Afstanden, is het gelukt. Om me te plaatsen moest ik een limiettijd van 38.70 op de 500m op een Nederlandse baan rijden. Na een 38.61 in Inzell wist ik dat het mogelijk was. En een kleine week na mijn trainingskamp in Inzell stond ik aan de start van de Koninklijke Thialf Bokaal in Heerenveen. Na een goede rit stond er 38.71 op het bord, pff balen... Ruim een week later stond ik alweer in thialf. Als je dan na je rit op het bord kijkt, en er staat: 38.72.... Heel frustrerend. En dus reed ik een kleine week later, met de peildatum in zicht, weer in Thialf, en eindelijk: 38.29, wauw! Met deze tijd had ik me geplaatst voor het NK afstanden 500m.
En dus sta ik komend weekend aan de start van het NK afstanden 500m, 1000m & Mass-start. Zaterdag zal ik de 500m rijden en zondag de 1000m en de mass-start. Ik heb er zin in!
Wil je komen kijken? Hartstikke leuk!
Voor het programmaoverzicht (ik ben junior B): Klik hier dan opent het zich in een nieuw venster
Na een spannende periode, waarin ik me moest plaatsen voor het NK Afstanden, is het gelukt. Om me te plaatsen moest ik een limiettijd van 38.70 op de 500m op een Nederlandse baan rijden. Na een 38.61 in Inzell wist ik dat het mogelijk was. En een kleine week na mijn trainingskamp in Inzell stond ik aan de start van de Koninklijke Thialf Bokaal in Heerenveen. Na een goede rit stond er 38.71 op het bord, pff balen... Ruim een week later stond ik alweer in thialf. Als je dan na je rit op het bord kijkt, en er staat: 38.72.... Heel frustrerend. En dus reed ik een kleine week later, met de peildatum in zicht, weer in Thialf, en eindelijk: 38.29, wauw! Met deze tijd had ik me geplaatst voor het NK afstanden 500m.
En dus sta ik komend weekend aan de start van het NK afstanden 500m, 1000m & Mass-start. Zaterdag zal ik de 500m rijden en zondag de 1000m en de mass-start. Ik heb er zin in!
Wil je komen kijken? Hartstikke leuk!
Voor het programmaoverzicht (ik ben junior B): Klik hier dan opent het zich in een nieuw venster
07-06-2015:
UITGENODIGD VOOR DE BAANSELECTIE!
Het is inmiddels als weer enkele weken geleden dat het telefoontje kwam dat ik werd uitgenodigd voor de Baanselectie bij de Schaatsacademie Haarlem. Een fantastische stap is dat voor mij. het afgelopen jaar heb ik een heel fijn jaar bij Team Kloosterboer en Trainers gehad en goede resultaten behaald. Nu krijg ik de kans om nog net een stapje verder te gaan met meer faciliteiten en mogelijkheden.
Inmiddels ben ik dus ook al een paar weken begonnen in dit nieuwe team. Dat betekent ook sponsors werven. Dat is hard nodig om dit mogelijk te maken en niet makkelijk. Ideeën zijn welkom :)
Sponsors krijgen (afhankelijk van het pakket) een plek op de site van de schaatsacademie maar elke sponsor krijgt een plekje op mijn site!
Inmiddels ben ik dus ook al een paar weken begonnen in dit nieuwe team. Dat betekent ook sponsors werven. Dat is hard nodig om dit mogelijk te maken en niet makkelijk. Ideeën zijn welkom :)
Sponsors krijgen (afhankelijk van het pakket) een plek op de site van de schaatsacademie maar elke sponsor krijgt een plekje op mijn site!
